ایرنا: جایزه «گنکور»، قدیمی‌ترین و مهم‌ترین جایزه ادبی فرانسه شامگاه پنجشنبه (۱۲ آبان ۱۴۰۱ - ۳ نوامبر ۲۰۲۲) برای سیزدهمین بار در ۱۲۰ سال اخیر به یک نویسنده زن اهدا شد. بریژیت ژیرو (Brigitte Giraud)، نویسنده ۵۶ ساله نویسنده الجزایری‌الاصل فرانسوی رمان و داستان‌های کوتاه برای نگارش «سریع زندگی کن» به عنوان برنده این دوره از جایزه ادبی «کنگور» اعلام شد. «سریع زندگی کن» داستانی کوتاه با محوریت خودزندگی‌نامه است که «ژیرو» در آن زنجیره‌ای از وقایعی را روایت می‌کند که به مرگ همسرش «کلود» در جریان یک تصادف با موتور سیکلت در سال ۱۹۹۹ میلادی منتهی می‌شود. جولیانی دِاِمپولی (Giuliano Da Empoli) نیز با نگارش رمان «ساحر کرملین»، پس از «ژیرو»، نزدیک‌ترین شانس به کسب این جایزه بود. از زمان انتشار کتاب «ساحر کرمیلین» از ۶ ماه پیش تاکنون ۱۰۰ هزار نسخه از آن به فروش رسیده است.

مهر: مدس میکلسن در فیلم ترسناک Dust Bunny به کارگردانی برایان فولر بازی می‌کند. مدس میکلسن در نخستین فیلم بلندی که برایان فولر می‌سازد، نقش‌آفرینی می‌کند. فیلم «Dust Bunny» (توده فشرده گرده و خاکی که زیر مبلمان جمع می‌شود) را برایان فولر نوشته و با کارگردانی آن، برای نخستین بار ساخت فیلم را تجربه می‌کند. وی پیش از این به عنوان فیلمنامه‌نویس شناخته شده و خالق سریال «هانیبال» بود. تولید این فیلم از ژانویه ۲۰۲۳ آغاز خواهد شد و داستان آن درباره دختر هشت ساله‌ای است که از همسایه‌اش کمک می‌گیرد تا بتواند هیولایی که زیر تختش پنهان شده و خانواده‌اش را خورده، از بین ببرد.
تهیه‌کننده فیلم از آن به عنوان بازگشتی به فیلم‌های ترسناک خانوادگی دهه ۱۹۸۰ یاد و تاکید کرد این فیلم بسیار مبتکرانه است و شبیه هیچ کار دیگری نیست.
 

«خانه شناور» به کارگردانی «هیرویاسو ایشیدا» دستاوردی دیگر از بازی با رؤیا در قامت انیمه‌های ژاپنی است. ژاپن بزرگترین و مهم‌ترین تولید کننده این هنر در جهان است و این مهم نباید فراموش شود که سهولت در باورپذیر کردن رؤیا تنها به واسطه یک رسانه نافذ امکان‌پذیر است. انیمه‌های ژاپنی نافذترین گونه رسانه‌اند. ایدئولوژی‌ای که به تدریج تبدیل به اُنتولوژی و یک فرهنگ جغرافیایی شده و پرچم‌دار آن هایائو میازاکی است. مؤلف در این انیمه کودکانه و سطحی رؤیابافی می‌کند. تعدادی بچه کنجکاو که به خانه‌ای متروکه می‌روند و در آن‌جا با اسطوره‌ای‌ترین نماد انسانیت روبه‌رو می‌شوند؛ نوپو، شکل نمادینی از انسانیت را به همراه دارد؛ بالای مچ دستش درختی رشد می‌کند. تعلیق بزرگ این انیمه و به جرات می‌توان گفت همه انیمه‌های ژاپن خلقت آن است. همه ابژه‌های موجود در قصه قسمتی از فرهنگ عامه و قصه‌های روایی ژاپن‌اند. رویاهایی که صادقانه آن‌چه را با چشم خود دیده‌اند روایت می‌کنند اما هیچ‌کس قرار نیست باورشان کند و خود راوی نیز آرزو می‌کند هرچه زودتر از خواب بیدار شود؛ سرگرم کننده‌اند اما نسبتی با دنیای امروز برقرار نمی‌کنند و به همین دلیل شاید دروغ‌گو و غیرقابل باور تلقی شوند.
 اولین برخورد
کودکی، ذاتی‌ترین شکل پرداخت به رؤیا است. برخورد کودکانه با موضوعات با خود ذات رؤیا و دور از دسترس بودن را به همراه دارد. «خانه شناور» بیش از آنکه کودکان را جذب کند مجذوب کننده بزرگسالان است. موضوعی که در تبدیل ژانری به سینما شاید «دومکانی»، ماری آساتو، دیگری باشد. با چشم‌های سینما عجیب‌غریب‌تر می‌شود اگر روی دست نوپو درختی در حال رشد باشد. این ویژگی انیمه منحصربه‌فرد است که با تلرانس پایین تطبیقی خود در روایت شیوه‌ای از داستان‌گویی را پیش می‌گیرد که بیننده با هر سن و فرهنگی آنچه را که خود باور دارد برداشت می‌کند و چنین کارکردی را تنها می‌توان در کودکانی یافت که با آب‌وتاب از کادویی که دیگری به‌شان داده تعریف می‌کنند و حرفشان را هیچ‌کس جدی نمی‌گیرد. اما مشخصاً در مورد این انیمه باید توضیح داد که جدی‌ترین مسئله‌ای است که انسان باید جرات تعریف کردنش را داشته باشد. انسانی که احساس نداشته باشد مطمئن باشید منطقی هم ندارد، منطق و احساس در کنار هم رؤیا می‌سازند پس پرت شدن یکی از آن بچه‌ها به پایین و به یک‌باره تبدیل شدن جهان فانتزی واقعیت به جهان فانتزی رؤیا در «خانه شناور» تنها زاییده منطق و احساس در لحظه است. به تدریج بچه‌ها کودکانگی خود را بروز می‌دهند؛ اقرار به گرسنگی که هرگز کشیده نشده، یافتن مواد غذایی در ساختمان متروکه و شناور دیگر، آشتی ناتسومی و... اُبژه‌هایی هستند که در کنار هم یک رویای واحد راتشکیل می‌دهند. هرمونوتیک به دست آمده در انیمه شکل نوینی به خود می‌گیرد که مطمئناً اگر میشل فوکو بود با قدرت نیچه گونه‌اش از تئوری‌های نوین در این انیمه و اینمه‌های ژاپنی می‌گفت. در اولین برخورد با «خانه شناور» ناخواسته به یاد «شهر اشباح» میازاکی افتادم. خیال‌پردازانه دارای یک درام چندوجهی که موجودیت آن وابسته به شعارهایی است که با زبان کودکانه در قصه تفهیم شده‌اند. اما انیمه مذکور موجودیتش را مدیون تلاشی است که مؤلف برای شکستن فاصله رؤیا و واقعیت می‌کند.
 کتاب و رؤیا
از شگفتی‌های مطالعه کتاب رؤیاپردازی آنطور که خواننده باور می‌کند در مورد قصه است. شگفت‌انگیزی انیمه «خانه شناور» تطبیق با باورهای مذهبی، سنتی، آیینی و جغرافیایی بیننده خواهد بود. خواندن قصه پیشنهادی است برای بهتر زیستن و به جرات می‌توان گفت که تماشای انیمه‌های ژاپنی لذتِ لذت بردن دیگران از رؤیاپردازی است. شاید اگر درخواب هم ببینیم که روزی خانه‌مان بر آب شناور است به دیده خود اطمینان نکنیم و با ضربه‌ای سعی در فاصله گرفتن از رؤیا و بیدار شدن را داشته باشیم. به تدریج داستان ترس حاصله از ناآگاهی را دستمایه‌ای برای رؤیا سازی قرار می‌دهد. لحظه‌ای را به یادآورید که نوپو برای اولین بار از دستش رونمایی می‌کند. مواجهه بچه‌ها با آن‌چه دیده‌اند و شکل اطمینان حاصل کردن آنها از بی‌خطر بودن سوژه کمدی گروتسکی ساخته که تنها در مدیوم انیمه قابل تفهیم است. آیا قصه خود یک گروتسک مدرن نیست؟ در پاسخ به این پرسش باید عقبه فرهنگی - تاریخی رسانه در جغرافیای ژاپن را در نظر بگیریم. کوبایاشی «کوایدان» را یک گروتسک منحصربه‌فرد ساخت چرا که عقبه ذهنی او انیمه بود و فصل‌بندی قصه‌ها نیز مهر تاییدی‌بر چنین فرضیه است. ارتباط تصویری بین سینما، ترس و انیمه ژاپنی وجود ندارد بلکه ارتباط مفهومی و تعلیقی حاصل خواهد شد. سینما تکمیل کننده اندیشه‌های گروتسک یک سامورایی سینما مانند کورساوا است و دائماً که «سریر خون» را می‌بینم به این باور می‌رسم که تا چه اندازه برداشت او از جادوگری در «مکبث» و شکسپیر درست است و این اواخر کورئیدا هرچندواقع گرایانه «دلال» را می‌سازد اما همچنان سعی در خلق یک کمدی – گروتسک دارد. ویژگی داستان‌سرایی در رمان‌های موراکامی، مشخصاً «کافکا در کرانه»، نیز مُهر تاییدی بر این فرضیه است. انیمه ژاپن به ساخت گروتسک وابسته است و این نشات گرفته از اندوه سرسبز ژاپنی‌ها با خانه‌هایی سقف هشتی است. ایشیدا در «خانه شناور» اندوه کودکی‌اش را بازسازی می‌کند. رؤیایی که هیچ‌کس به صداقت آن باور ندارد.
 

مستند «صدای جیمز باند» به خلاقیت موسیقایی «جیمز باند» در ۲۵ فیلم تولید شده می‌پردازد و به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا موسیقی «جیمز باند» در همه این سال‌ها موفق بود؟
«The Sound of 007» ـ صدای جیمز باند ـ مستندی است که اخیراً از شبکه آمازون پرایم منتشر و با استقبال مخاطبان هم همراه شده است. دلیل استقبال از این مستند سینمایی این است که تاریخچه موسیقی متن سری فیلم‌های «جیمز باند» را از ۶۰ سال پیش تا کنون بررسی کرده است.
مجموعه فیلم‌های «جیمز باند» با فیلم «Dr.No» در سال ۱۹۶۲ آغاز شد و شان کانری در آن ایفای نقش کرد. جدیدترین «جیمز باند» هم سال گذشته میلادی با نام «No Time to Die» با بازی دنیل کریگ منتشر شده است.مستند «صدای جیمز باند» درباره موسیقی فیلم سینمایی صحبت می‌کند که مشهورترین و آشناترین موسیقی به گوش سینما دوستان است. این مستند در سه ساعت، تنوع موسیقی فیلم‌های «جیمز باند» در طول شش دهه را روایت می‌کند. موسیقی‌های که در انواع مختلف، کلاسیک، جاز، فانک، راک و پاپ ارائه شده و هر کدام مناسب دوره‌ای که فیلم در آن منتشر شده، ارائه شده است.جیمز فرز بسکی در کتاب تاریخ موسیقی سینمایی می‌گوید، قبل از جنگ جهانی اول موسیقی فیلم مورد توجه مخاطب قرار گرفت اما بعد از مدتی نزول کرد و به اولویت دوم سینما تبدیل شد. او معتقد است: اغلب فیلمسازان احترامی را که شایسته موسیقی بوده برای آن قائل نبوده‌اند از این رو آهنگسازان هم توجه زیادی به موسیقی متن فیلم‌های سینمایی نداشته‌اند. با این وجود موسیقی فیلم با مرور زمان توانست جایگاه خود را در میان مخاطبان تثبیت کرده و مورد توجه قرار بگیرد. برخی از منتقدان معتقدند موسیقی که برای کنسرت‌ها خوب و مناسب است دلیل نمی‌شود که برای فیلم‌های سینمایی هم مناسب باشند و موسیقی متن، فیلم را کامل می‌کند. مستند «موسیقی جیمز باند» به کارگردانی مت وایت کراس، روایتی از موسیقی ۲۵ فیلم «جیمز باند» است که چهره‌های موسیقی همچون شرلی بسی، بیلی آیلیش، تام جونز و مدونا در ساختن آنها مشارکت داشته‌اند. در این مستند با تاریخچه قطعه معروف فیلم آشنا می‌شویم که ساخته جان بری است. این آهنگساز، مؤلف اصلی موسیقی متن «جیمز باند» است و موسیقی ۱۴ فیلم از «جیمز باند» را خلق کرده است. به گفته منتقدان اوج موفقیت او در فیلم «Gold Finger» بوده است.